«Ծաղկաձոր» նշանակում է ծաղիկների ձոր։ Արդեն պարզ է, թե ինչի մասին է խոսքը՝ լեռներ, ձնառատ գագաթներ, գետեր, ծաղկագորգով ծածկված գեղատեսիլ հովիտներ։ Այս վայրի գեղեցկությունը հնարավոր չէ նկարագրել, բայց դա դեռ ամենը չէ, այստեղ նույնիսկ օդը բուժիչ է: Այստեղ բնակություն են հաստատել դեռ հին ժամանակներից։ Վաղ միջնադարում այստեղի անտառները եղել են Արշակունիների արքայատոհմի որսի վայրերը։ 10-րդ դարում տեղանքը դառնում է Պահլավունիների տոհմի սեփականությունը և ստանում Ծաղկաձոր անվանումը։ 11-րդ դարում կառուցվել է Կեչառիս վանական համալիրը, որը ծաղկել է մինչև 14-րդ դ., թեև 12-րդ դարում ենթարկվել է ավերիչ գործողությունների, մասնավորապես սելջուկ-թուրքերի զորքերի կողմից: 19-րդ դարավերջից 20-րդ դարասկզբից, երբ Հայաստանը միացվեց Ռուսաստանին, Ծաղկաձորը դարձավ Երևանի նահանգի պաշտոնյաների հանգստի լավագույն վայրը: Եվ արդեն խորհրդային տարիներին նա հայտնի էր ամբողջ երկրում իր գեղեցիկ լեռնադահուկային լանջերով, լավ կլիմայով, խիտ անտառներով և բուժիչ աղբյուրներով: Այժմ Ծաղկաձորում կարելի է հանգստանալ և ամռանը, և ձմռանը։ Ծաղկաձորը լեռնադահուկային հանգստավայր է, ձմեռն այստեղ մեղմ է և արևոտ։ Այս քաղաքում կա ճոպանուղի, այստեղից կարող եք տեսնել Հայաստանի ողջ գեղեցկությունը:
